امت واحده

امت واحده

 إِنَّ هَذِهِ أُمَّتُکُمْ أُمَّةً وَاحِدَةً وَأَنَا رَبُّکُمْ فَاعْبُدُونِ

این است امت‏شما که امتى یگانه است و منم پروردگار شما پس مرا بپرستید

همه‏ ى ادیان الهى، در مقصد و هدف یکى هستند. «ان هذه امّتکم امّة واحدة»
توحید و وحدت کلمه، اساس کار ادیان الهى است. «اُمّة واحدة»
ربوبیّت مقتضى پرستش است. «و انّا ربّکم فاعبدون»

آیه شماره 92  از سوره مبارکه انبیاء

وجوب روزه برهمه امتها

 

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیَامُ کَمَا کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِن قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ

اى کسانى که ایمان آورده‏اید روزه بر شما مقرر شده است همان گونه که بر کسانى که پیش از شما [بودند] مقرر شده بود باشد که پرهیزگارى کنید

 سوره بقره آیه 183 

ماه هدایت

       ماه هدایت « آغاز ماه مبارک رمضان » 

  شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِیَ أُنزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَیِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ فَمَن شَهِدَ مِنکُمُ الشَّهْرَ فَلْیَصُمْهُ وَمَن کَانَ مَرِیضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَیَّامٍ أُخَرَ یُرِیدُ اللّهُ بِکُمُ الْیُسْرَ وَلاَ یُرِیدُ بِکُمُ الْعُسْرَ وَلِتُکْمِلُواْ الْعِدَّةَ وَلِتُکَبِّرُواْ اللّهَ عَلَى مَا هَدَاکُمْ وَلَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ 

یاد از دلدار

یاد از دلدار
 فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ وَاشْکُرُواْ لِی وَلاَ تَکْفُرُونِ
پس مرا یاد کنید [تا] شما را یاد کنم و شکرانه‏ام را به جاى آرید و با من ناسپاسى نکنید
خداوند، به انسان شخصیّت مى‏بخشد ومقام انسان را تا جایى بالا مى‏برد که مى‏فرماید: تو یاد من باش، تا من هم یاد تو باشم. «اذکرونى اذکرکم»
کسانى مشمول لطف خاصّ هستند، که همواره به یاد خدا باشند.«اذکرونى اذکرکم»
ذکر خدا و نعمت‏هاى او، زمینه‏ى شکر و سپاس است. چنانکه غفلت از یاد خدا، مایه‏ى کفران است. «اذکرونى، اشکروا لى و لاتکفرون»

آیه شماره 152  از سوره مبارکه بقره

خوردن از پاکی ها

خوردن از پاکی ها
 ییَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُلُواْ مِن طَیِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاکُمْ وَاشْکُرُواْ لِلّهِ إِن کُنتُمْ إِیَّاهُ تَعْبُدُونَ
اى کسانى که ایمان آورده‏اید از نعمتهاى پاکیزه‏اى که روزى شما کرده‏ایم بخورید و اگر تنها او را مى‏پرستید خدا را شکر کنید
خودسازى و زهد و تقوى، منافاتى با بهره‏گیرى از طیّبات ندارد. «یا ایّها الّذین آمنوا کلوا من طیبات»
در مکتب اسلام، مادّیات مقدّمه‏ى معنویات است. «کلوا، واشکروا، تعبدون»
اسلام در تغذیه، به بهداشت توجّه دارد. «طیّبات ما رزقناکم»
قبل از تأمین زندگى مردم ومحبّت به آنان، توقّعى نداشته باشید. «کلوا... واشکروا»
شکر، نشانه‏ى خداپرستى و توحید ناب است. اگر انسان رزق را نتیجه فکر اقتصادى، تلاش، مدیریّت، سرمایه و اعتبارات خود بداند، براى خداوند سهمى قایل نخواهد بود تا او را شکر کند. «واشکروا للّه ان کنتم ایّاه تعبدون»
شکر، نمونه روشن عبادت است. «واشکروا للّه... تعبدون»
شکر خداوند، واجب است. «کلوا... واشکروا لِلّه»
خداپرست، آنچه را خدا حلال شمرده، از پیش خود حرام نمى‏کند. «کلوا... ان کنتم ایّاه تعبدون»

آیه شماره 172  از سوره مبارکه بقره

مرجع دادرسی

مرجع دادرسی

 وَمَا اخْتَلَفْتُمْ فِیهِ مِن شَیْءٍ فَحُکْمُهُ إِلَى اللَّهِ ذَلِکُمُ اللَّهُ رَبِّی عَلَیْهِ تَوَکَّلْتُ وَإِلَیْهِ أُنِیبُ
و در باره هر چیزى اختلاف پیدا کردید داوریش به خدا [ارجاع مى‏گردد] چنین خدایى پروردگار من است بر او توکل کردم و به سوى او بازمى‏گردم
دین، تنها پاسخ گوى مسائل اخلاقى و اعتقادى نیست، بلکه در هر چه از مسائل سیاسى، اقتصادى و... اختلاف دارید دین پاسخگوست. «و ما اختلفتم من شى‏ء»
در اسلام بن بست وجود ندارد. «و ما اختلفتم... فحکمه الى اللّه»
حل اختلاف از شئون ربوبیّت است.«ذلکم اللّه ربى»
به هنگام اختلاف به خدا رجوع کنید و بر او توکّل و انابه نمایید و هر حکمى صادر کرد از انجام آن نگران نباشید. «فحکمه الى اللّه... علیه توکّلت و الیه انیب»
توکّل و انابه نتیجه ایمان به ربوبیّت خداست. «اللّه ربّى علیه توکّلت و الیه انیب»

آیه شماره 10  از سوره مبارکه شوری

راه روشن

راه روشن

 فَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّکَ عَلَى الْحَقِّ الْمُبِینِ

پس بر خدا توکل کن که تو واقعا بر حق آشکارى

توکّل بر خداوند، یکى از شرایط موفّقیّت رهبر است. «فتوکّل على اللّه»
توجّه به حقانیّت راه و تلقین آن، انسان را در برابر حوادث زودگذر بیمه مى‏کند. «انّک على الحقّ المبین»
مخالفان پیامبر، بهانه‏جویى مى‏کردند، وگرنه راه او ابهامى نداشت. «انّک على الحقّ المبین»
توکّل بر خداوند تنها در مسیر حقّ معنا و ثمر دارد، نه در مسیر باطل. «فتوکّل على اللّه انّک على الحقّ المبین»
رهبر باید به حقّانیت راهش ایمان داشته باشد. «انّک على الحقّ المبین»

آیه شماره 79  از سوره مبارکه نمل

 

بازگشت به سرآغاز هستی

بازگشت به سرآغاز هستی

  وَمَا خَلَقْنَا السَّمَآءَ وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا بَاطِلاً ذَلِکَ ظَنُّ الَّذِینَ کَفَرُواْ فَوَیْلٌ لِّلَّذِینَ کَفَرُواْ مِنَ النَّارِ
و ما آسمان و زمین و آن چه را میان آنهاست بیهوده نیافریدیم، این، پندار کسانى است که کفر ورزیدند، پس واى از آتش (دوزخ) بر کسانى که کافر شدند!
در جهان بینى الهى، آفرینش هدفدار است. «ما خلقنا... باطلا» و در بینش غیر الهى، آفرینش بى هدف است. «ذلک ظن الّذین کفروا»
چون نظام هستى بر اساس حقّ است پس داورى نیز باید بر اساس حقّ باشد تا نظام قانون با نظام آفرینش همسو باشند. «فاحکم... بالحقّ... و ما خلقنا... باطلا»
در تمام هستى، هیچ ذرّه‏اى بیهوده خلق نشده است. «ما خلقنا السماء و الارض و ما بینهما باطلا»
کفّار براى اعتقادات خود دلیل ندارند بلکه تکیه‏گاهشان ظن و گمان است. «ظن الّذین...»
چون آفرینش هدفدار است، هرگز رها نمى‏شود و تا روز قیامت و رسیدن مؤمن و مفسد به پاداش و کیفر ادامه دارد. «و ما خلقنا... باطلا... فویل للّذین کفروا من النار»

آیه شماره 27  از سوره مبارکه ص

اراده الهی

اراده الهی

  رَّبُّکُمْ أَعْلَمُ بِکُمْ إِن یَشَأْ یَرْحَمْکُمْ أَوْ إِن یَشَأْ یُعَذِّبْکُمْ وَمَا أَرْسَلْنَاکَ عَلَیْهِمْ وَکِیلًا 

پروردگار شما به [حال] شما داناتر است اگر بخواهد بر شما رحمت مى‏آورد یا اگر بخواهد شما را عذاب مى‏کند و تو را بر ایشان نگهبان نفرستاده‏ایم 

به ایمان خود مغرور نشویم. «ربّکم اعلم بکم»
کارهاى الهى، بر اساس علم اوست. «اعلم بکم، یرحمکم، یعذّبکم»
علم خدا ومهر و قهر او، از شئون ربوبیّت خداوند است. «ربّکم، یرحمکم، یعذّبکم»
سخن از رحمت و عطوفت، پیش از قهر و عذاب است. «یرحمکم، یعذّبکم»
انسان باید بین خوف و رجا باشد. «یرحمکم، یعذّبکم»
انسان‏ها در انتخاب عقیده آزادند، حتّى پیامبران هم مأمور اجبار مردم بر ایمان نیستند. «ما ارسلناک علیهم وکیلاً»
مبلّغ دین، نباید خود را وکیل و سرپرست مردم بداند. «وکیلاً»

 

آیه شماره 54  از سوره مبارکه اسراء

صبر در برابر آزار کافران

صبر در برابر آزار کافران

 وَمَا لَنَا أَلاَّ نَتَوَکَّلَ عَلَى اللّهِ وَقَدْ هَدَانَا سُبُلَنَا وَلَنَصْبِرَنَّ عَلَى مَا آذَیْتُمُونَا وَعَلَى اللّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُتَوَکِّلُونَ

و چرا بر خدا توکل نکنیم و حال آنکه ما را به راه‏هایمان رهبرى کرده است و البته ما بر آزارى که به ما رساندید شکیبایى خواهیم کرد و توکل‏کنندگان باید تنها بر خدا توکل کنند
خدایى که هدایت کرد، حمایت هم مى‏کند. پس تنها بر او توکّل کنیم.«نتوکل على اللَّه و قد هدینا»
راه انبیا همان راه خداست. (به جاى «سبله» فرمود:) «سُبلنا» چنانکه در جاى دیگر مى‏فرماید: «قل هذه سبیلى ادعوا الى اللَّه على بصیرة»
لازمه پیمودن راه خدا، تحمّل سختى‏هاست. «سبلنا - لنصبرنّ»
هم باید بر خدا توکل کرد و هم باید در برابر مخالفان صبر و مقاومت نمود. «نتوکل على اللَّه... ولنصبرنّ»
مؤمن با آزار و شکنجه، از عقیده و عملش دست برنمى‏دارد. «لنصبرنّ على ما آذیتمونا»
کسى مى‏تواند صبر کند که تکیه‏گاهى داشته باشد. «لنصبرنّ... على اللَّه نتوکل

آیه شماره 12  از سوره مبارکه ابراهیم